Als gevolg van een niet nader beschreven ecologische ramp heeft Japan zich geïsoleerd van de buitenwereld. De catastrofe wordt nergens beschreven, maar de aandachtige lezer denkt natuurlijk aan de nucleaire ramp te Fukushima. Leenwoorden uit het Engels mogen niet langer gebruikt worden. Telefoneren is verboden. Spreken over andere landen of culturen is verboden. Mensen leven heel lang en zijn nog aan het werk op honderdjarige leeftijd. De kinderen die geboren worden, hebben een zwak gestel en zijn vaak ziek. Zij hebben zwakke beenderen en misvormde tanden. De meesten sterven dan ook jong. De jongen Mumei leeft bij zijn overgrootvader Yoshiro. Zij leven aan de rand van Tokyo, omdat het centrum te vervuild is. Yoshiro is lid van een ondergrondse groepering die probeert kinderen via een schip het land uit te smokkelen. Deze dystopische roman leunt dicht tegen de wereld van Kafka aan. Het is onduidelijk wat de toekomst biedt voor de planeet, voor Japan en vooral voor de generatie van Mumei. Toch is er liefde en zachtheid: de zorg waarmee Yoshiro Mumei omringt, is hoopgevend. De auteur (1960) schreef eerder o.a. 'Memoires van een ijsbeer'*. Verberg tekst