Vaak wordt beweerd, meestal terecht, dat het werk van dichters die zich als performers afficheren, het op het podium beter doet dan op papier. Deze debuutbundel, nu al herdrukt, van Stijn Vranken (º1974) kan die stoot gemakkelijk pareren. Zijn poëzie, verspreid over vier afdelingen, blinkt niet uit door oorspronkelijke of diepgaande ideeën, maar valt wel op door een soepele, verrassend rijke syntaxis en een direct aansprekende, lichaamsgebonden beeldspraak. Tegenstellingen zijn hem niet vreemd: ‘Heerlijk is het om afgeranseld te worden / met verse bloemen, / of de laatste liefde te bedrijven / op grond van scherven’. Inhoudelijk richt hij zich vooral op de liefde, relaties en de talrijke wonderlijke situaties van het dagelijkse bestaan. Vooralsnog beperkt de spanning zich tussen de polen van de waargenomen werkelijkheid en de verschillende soorten vergelijking, Vranken voegt daar geen extra dimensie aan toe. Zijn eersteling bevat swingende teksten, die echter eerder vermakelijke dan onontkoombare poëzie opleveren, al kunnen die twee omschrijvingen in de toekomst best samenvallen. Verberg tekst