Veertig rovers zijn ervandoor met de diamanten van zeven dwergen; de mijnwerkers hadden er een glazen kist voor Sneeuwwitje van willen kopen. Maar gelukkig ontdekt houthakker Ali Baba de grot waar de rovers hun gestolen goed bewaren. Eigentijdse samensmelting van twee klassieke sprookjes, namelijk ‘Ali Baba’ en ‘Sneeuwwitje’. De zeven dwergen dragen namen als Elton, Napoleon, Danny ‘de Vito’ en Prince. Met gebruik van de tegenwoordige tijdsvorm en dialogen in vaak sappig Vlaams en doorspekt met grappen, woordspelingen en gezegdes is er een hilarische mix ontstaan. De ruime interlinie, het fladderzetsel, de animatieachtige illustraties in kleur en de indeling in korte hoofdstukken verhogen de leesbaarheid. Het verhaal is te beluisteren op de website van de schrijver of via een QR-code op de smartphone. De auteur is tevens de enthousiaste verteller met gebruik van hoorspelachtige stemmetjes en geluiden (ca. 45 minuten). Er zijn in de luisterversie méér doordenkers en zijsprongen dan in het boek, ze hinderen hier en daar het pad van de spanningsboog. Originele uitgave, tweede deel in de serie ‘Sprookjeshuwelijken’, na ‘Buffalo Bill & de kleine zeemeermin’* (2019). Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst

Philip Maes werkte mee aan meerdere heerlijke hoorspelen van Het Geluidshuis. Met zijn reeks Sprookjeshuwelijken, waarin hij twee bekende sprookjes tot een nieuw verhaal verwerkt, gaat hij solo. Hij bedenkt het concept, schrijft het verhaal en spreekt zelf alle stemmen en geluidjes van het luisterboek in. Natuurlijk doet dat aan Het Geluidshuis denken en het is verleidelijk om beide te vergelijken. Dat is niet helemaal fair want hij beschikt noch over dezelfde middelen, noch over het uitgebreide creatieve team van scenaristen en acteurs. Laten we zijn reeks dus vooral op zijn eigen merites beoordelen.

De ontmoeting tussen Ali Baba en Sneeuwwitje en de zeven dwergen wordt met veel kwinkslagen en woordspelletjes verteld en daarbij is de ene grap al meer geslaagd dan de andere. De grappen en grollen schragen echt het verhaal want louter inhoudelijk is het behoorlijk mager. Het is evenmin echt origineel, spitsvondig of tegendraads te noemen. Het nodigt wel uit om tijdens het voorlezen zelf met stemmen en geluidjes te experimenteren. Pret verzekerd. Philip Maes vertelt het verhaal ook zelf in het aangename luisterboek. Zo kunnen kinderen voor wie lezen een uitdaging vormt ook meegenieten. Lettertypes en witruimte zijn trouwens volgens de uitgeverij dyslexievriendelijk, dat is zeker een pluspunt. Daarnaast is het ook mooi uitgegeven met een stevige boekomslag en een rustgevende layout. De illustraties tot slot zijn zeer expressief en zetten de verhaallijn in de verf. Ze doen denken aan beelden van een geestige animatiefilm. En dat treft, want animeren is precies wat dit sprookje beoogt. 

Verberg tekst