Na ‘Relaas van een stofzuiger’ (2008), het autobiografische afkickverhaal van een junk, nu het prozadebuut van de Vlaamse auteur en acteur (1972). Over de onmogelijke liefde tussen de ik-figuur Solus Janssen en Eva Maria Somers, die model staan voor de in zichzelf opgesloten man – Solus doet zijn naam eer aan – en zijn gesmoorde verlangen naar de ideaaltypische vrouw (Eva Maria). Een triest, macaber verhaal, met dood, kilte, zelfmoord en kale eindigheid. Een surrealistisch verhaal met een ‘albinoneger’, een knokige heks (boze fee?) en een stervende huismus. Ook een rammelend verhaal, bijvoorbeeld wat betreft het tijdschema, waarbij de korte hoofdstukjes gaandeweg over elkaar duikelen, alsof de auteur nog niet geheel is afgekickt ('…misschien kon ze zien dat ik aan de suikerpot had gezeten.' – p.58). Op zijn best een realistische weergave van de chaos in het hoofd van een ware ‘solipsist’, iemand die meent dat de werkelijkheid enkel en alleen (Solus!) in zijn eigen hoofd speelt. Maar stilistisch zeker geen hoogstandje, onder meer door te veel zinnen die beginnen met ‘Ik’. Kleine druk. Verberg tekst