Mankemensen noemt de auteur - liefdevol - diegenen die chronisch ziek zijn en zich door hun beperkingen buitenspel gezet voelen. ‘Gevangen in een grillig lichaam met gevoelige grenzen’, zo beschrijft zij haar situatie. In dit boek houdt zij een pleidooi voor begrip, zowel wat betreft maatschappelijke erkenning alsook beleidsmatig. Meer autonomie door werkaanpassing, gebruik maken van de ervaring van de mankemensen zelf en financiële zelfstandigheid vormen de speerpunten. Zij beschrijft haar eigen weg, die met vallen en opstaan geleid heeft tot grote maatschappelijke betrokkenheid d.m.v. schrijven (als 'De Averechtse' schrijft zij voor DeWereldMorgen.be, een niet-commerciële nieuwssite) en spreken, en zo inspireren tot verandering. Haar kritiek is vooral opbouwend. Door de vele interviews in het tweede deel van het boek treedt er een vertraging op in de sterke flow waarin zij de lezer meeneemt; had iets minder gekund. Maar de energie spat van de bladzijden, haar Vlaamse taalgebruik is enorm beeldend. Mooi vormgegeven, goed onderbouwd, vernieuwend. Een bronnenlijst ontbreekt niet. Een sterk pleidooi voor een betere samenleving waar het gaat om chronisch zieken. Het onderwerp wordt in een breed kader gezet, is enthousiasmerend. Zeer aanbevolen. Verberg tekst